عشق و قرآن .2(چهارشنبه 87 بهمن 23 ساعت 6:19 عصر )

الحمد لله رب العالمین

ستایش خداوندی را سزاست که پروردگار عالم است.
این اولین کلماتی است که کتاب با آن آغاز میشود
وجدا از آغاز کننده همیشگی کلمات یعنی بسم الله الرحمن الرحیم است.
وقتی که به این کلمات نگاه میکنم انگار که عزتی فراتر ، مرا به خود میخواند.
هیچ چیزی برای ستایش کردن شایسته نیست مگر او که پروردگار جهانیان است.
پس بر هیچ کس مدح نخواهم کرد و هیچ کسی بر من برتری ندارد و تنفسم را
آغشته به ستایش هیچ کسی نخواهم کرد جز او.
حالا من اولین دریافتی که کرده ام عزت است و باور اینکه وجودم عزیز است .
پس بر خود میبالم و شادمانم از اینکه کتاب را میخوانم و اشتیاقم دوصد میگردد.
الحمد لله رب العالمین

تفسیر این کلمات از نوشته های بزرگان: ربّ» به کسى گفته مى‏شود که هم مالک وصاحب چیزى است و هم در رشدو پرورش آن نقش دارد. خداوند هم صاحب حقیقى عالم است و هم مدبّر و پروردگار آن. پس همه هستى حرکت تکاملى دارد و در مسیرى که خداوند معیّن کرده، هدایت مى‏شود.مفهوم حمد، ترکیبى از مفهوم مدح و شکر است. انسان در برابر جمال و کمال و زیبایى، زبان به ستایش و در برابر نعمت و خدمت واحسان دیگران، زبان به تشکّر مى‏گشاید. خداوند متعال به خاطر کمال و جمالش، شایسته‏ى ستایش وبه خاطر احسان‏ها و نعمت‏هایش، لایق شکرگزارى است. «الحمدللّه» بهترین نوع تشکّر از خداوند است. هر کس در هرجا، با هر زبانى، هرگونه ستایشى از هر کمال و زیبایى دارد، در حقیقت سرچشمه‏ى آن را ستایش مى‏کند. البتّه حمد خداوند منافات با سپاسگزارى از مخلوق ندارد، به شرط آنکه به امر خدا و در خط و مسیر او باشد. خداوند مسیر رشد و تربیت همه را تعیین نموده‏است: «ربّنا الّذى اعطى کل شیى‏ء خلقه ثمّ هدى» <21> پرودگار ما همه‏ى موجودات را نعمت وجود بخشیده و سپس به راه کمالش هدایت نموده است.  خداوند، پروردگار همه‏ى آفریده‏هاست. «و هو ربّ کلّ شى» <22> آنچه در آسمان‏ها و زمین و میان آنهاست، پروردگارشان اوست. «ربّ السّموات والارض و مابینهما» <23> حضرت على علیه السلام مى‏فرماید: «من الجمادات والحیوانات» یعنى او پروردگار جاندار و بى‏جان است. «له الخلق والامر تبارک‏اللّه ربّ العالمین» هم آفرینش از اوست و هم اداره‏ى آن، و او پرورش دهنده‏ى همه است. مراد از «عالَمین» یا فقط انسان‏ها هستند، مانند آیه 70 سوره حجر که قوم لوط به حضرت لوط گفتند: «أوَ لم ننهک عن العالمین» آیا ما تو را از ملاقات با مردم نهى نکردیم؟ و یا مراد همه‏ى عوالم هستى است. «عالَم» به معناى مخلوقات و «عالَمین» به معناى تمام مخلوقات نیز استعمال شده است. از این آیه فهمیده مى‏شود که تمام هستى یک پروردگار دارد که اوست و آنچه در جاهلیت و در میان بعضى از ملّت‏ها اعتقاد داشتند که براى هر نوع از پدیده‏ها خدایى است و آن را مدّبر و ربّ النوع آن مى‏پنداشتند، باطل است. 1- همه ستایش‏ها براى اوست. «الحمدللَّه» <24> 2- خداوند در تربیت و رشد هستى اجبارى ندارد. زیرا حمد براى کارهاى غیر اجبارى است. «الحمدللَّه» 3- همه هستى زیباست و تدبیر همه هستى نیکوست. زیرا حمد براى زیبایى و نیکویى است. «الحمدللَّه» 4- دلیل ستایش ما، پروردگارى اوست. «الحمدللَّه ربّ العالمین» 5 - رابطه‏ى خداوند با مخلوقات، رابطه‏ى دائمى و تنگاتنگ است. «ربّ العالمین» (نقاش و بنّا هنر خود را عرضه مى‏کند و مى‏رود، ولى مربّى باید هر لحظه نظارت داشته باشد.) 6- همه‏ى هستى، تحت تربیت خداوند یکتاست. «ربّ العالمین» 7- امکان رشد و تربیت، در همه‏ى موجودات وجود دارد. «ربّ العالمین» 8 - خداوند هم انسان‏ها را با راهنمایى انبیا تربیت مى‏کند، (تربیت تشریعى) و هم جمادات ونباتات وحیوانات را رشد وپرورش مى‏دهد. (تربیت تکوینى) «ربّ العالمین» 9- مؤمنان در آغاز کتاب (قرآن) با نیایش به درگاه خداوند متعال، «الحمدللّه ربّ العالمین» مى‏گویند و در پایان کار در بهشت نیز، همان شعار را مى‏دهند که «آخر دعویهم أن الحمدللّه ربّ العالمین»